Goedemorgen. 4-1-22

Ben je een mens als je leeft van de ene seconden naar de andere seconden. Met een gebogen hoofd lopend door de straten. Denken aan je drugs hoe je die krijg hoe je die snel kunt gebruiken. Nee dat is geen menselijk bestaan. Sinds een paar dagen voel ik me langzaam aan weer mens. Zacht tikt de regen tegen me wangen het is koud maar goed. Ik voel dit weer en dat maakt me mens. Met 50 euro op zak loop ik mega trots naar me werk. Deze ochtend is als geen andere in de laatste maanden. Geen plan om van dat geld drugs te kopen. Nee het geld laten zien aan me begeleider en zo samen naar het Kruidvat spullen halen. Meditatie en concentratie komen langzaam aan weer terug. Trots de zoon van me vader te zijn. Trots om de vader van me kinderen te zijn das de pascal die ik wil voelen die ik wil zijn. Of nee de pascal die ik ben. Maar niet alles is positief ik moet wel echt heel snel hulp krijgen. Emotioneel ben ik nog een wrak. Niets van dat wat ik ben geweest. Het leven is me nog zwaar zo. Maar goed die hunt naar drugs is uit me lijf dat is het begin. Vandaag naar de meeting en verder ben ik heel erg goed bezig mag dit me zelf best eens vaker zeggen. als ik naar de muziek luister van Wim Sonneveld het dorp begin ik me een oude vent te voelen. Ik kocht ook nog snoep voor een paar cent. En dacht het leven zal nooit onaangenaam zijn. Vroeger op school maakte ze je wijs het leven was altijd leuk. Nou mijn leven is zelden leuk nuchter of in gebruik er zijn altijd slechte stemmen in me hooft. Ik loop altijd op het randje van de afgrond. dat doe ik al me leven lang ik weet niet beter. Maar toch moet ook daar verandering in komen. ik ken mensen die lopen nooit in de buurt van die rand. Waarom zoek ik die spanning wel op. Wat doe ik dat andere niet doen. Wat voel ik dat andere niet voelen daar mag ik meer naar kijken.