Ratko Mladic

Ik stond gisteren op toen ik op het nieuws zag. Dat Ratko Mladic ziek is. Er onstaat een gesprek over vervroegde vrijlating. Nou mag ik iets zeggen ik spreek nooit over deze oorlog diepe wonden scheuren open. Ik ben daar geweest. Heb met mijn jonge ogen nog maar 19 zomers oud. Kinderen van 0 tot 18 volwassenen mannen 18 tot 60 en oude mannen 60 tot einde met de schrik van de dood in hun ogen gezien. Geen 5 maar 8000 iedereen van ons wist wat er ging gebeuren. Niemand kon iets doen 8000 witte stenen velde vol. Onze schuld gevangen bespuugd vernederd en kapot gemaakt. Een leger een volk. Waar was dat vlok toen ik thuis kwam. Nergens weer vernederd weer vervloekt nu door me eigen vrienden. Mijn eigen land vond dat wij schuld waren. Het maakt me zo kwaad dat ik dit nog steeds moet voelen elke dag pas geboren kindjes streven in je armen om dat er geen eten is. Zo veel gezien mee gemaakt. En dan is meneer ziek en wi eerder vrij komen. Laat hem vrij ik wacht hem op regen ver genoeg zal ik hem in me vizier krijgen en dan een klik een kogel bam. Deze man heeft zo veel kapot gemaakt en hoe durven we na te denken over vrijlating er over praten is al een misdaad