Soms snap ik er niks van.

Hoe moet je normaal leven als je niet zo goed weet wat normaal is. Als de dingen die voor iedereen gewoon zijn voor mij zo anders lijken. Hoe moet je leven met beperkingen die ik me zelf heb aangedaan. Door mijn levensstijl is me geestelijke gezondheid er niet beter op geworden. Woorden van mensen om me heen ik snap ze soms niet of ze komen anders dan bedoeld binnen. Mensen die ik een bericht stuur en dan niks terug sturen licht dat dan aan mij heb ik iets verkeerd gedaan. Ik vind het allemaal zo lastig. Prikkels soms voel ik ze als naalden in me vel. Dan is alles me teveel dan kunnen woorden die als een briesje zo zacht bedoeld zijn binnen komen als een orkaan. Leven met mijn Brein soms is het echt niet fijn. Schuldgevoel en angst dingen te verknallen. Want dat is wat ik toch altijd doe. Me zelf straffen ook al gaat het goed. Ook al doe ik alles wat ik moet doen en laat ik wat ik niet moet doen. Het dagelijkse leven maakt me vaak al moe. Niet eens werk of andere actieve dingen. Nee gewoon opstaan met mensen omgaan. Dingen die voor jou normaal zijn die zijn voor mij zeker niet makkelijk. Moet ik aandacht blijven geven aan mensen die daar niet op zitten te wachten of mag ik die gewoon met rust laten. Zij willen mijn aandacht denk ik niet. Dan mag je dat gewoon zeggen. Ik vind het zo lastig mensen we zijn rare dingen. Vaak zeggen we niet wat we denken of denken we wat wij niet zeggen. Soms ben ik moe en dan moet de dag nog beginnen. Slaap ik slecht en kijk ik in de spiegel en zeg is dit het nu. Is dit alles. Is dit leven. Dan vind mijn gevoel het helemaal niet zo raar dat ik me altijd heb verdooft. Ik vind het na een jaar clean te zijn nog zo vet lastig mensen te begrijpen. Ik heb liever dat je mij uitscheld dan dood zwijgt. En dan nog maar te zwijgen over mijn stemmen die er elke dag en nacht zijn. Die vaak me angst misbruiken me onzeker houden en twijfel geven of ik het allemaal wel goed doe. Ik ben niets meer van de man die ik ooit was besef ik me weer eens vandaag. Dan ga ik maar slapen en zwijg maar weer. Mensen ik vind ons gemeen onduidelijk en stiekem. Als dit leven is zal ik het er altijd lastig mee blijven houden. Er is een geluk ik mag dit clean en niet alleen doen. Er zijn altijd mensen die er wel zijn voor mij. Die me beschermen tegen me zelf maar ook tegen de wereld die harder en gemener oogt dan ooit te voren. Ik ga morgen weer opstaan en met goede hoop het leven aan gaan maar vandaag is het niet zo goed dat is wat het is. zo lang ik niet gebruik is alles goed.